17 stycznia 2018 odbyła się premiera spektaklu "Ach, te kobiety” w wykonaniu szkolnego Teatru 19.99. Przedsięwzięcie to odbyło się w ramach Tygodnia Kultury. Unici mieli okazję zobaczyć zmagania swoich rówieśników, którzy w dość nietypowy sposób ukazali stereotypy dotyczące kobiet. Nie zabrakło tam scen z nutką ironii, ale również i żartów. Ponadto występ uzupełniły popularne utwory takie jak "Wszystko mi mówi, że mnie ktoś pokochał” Skaldów czy "Dach” Tabb & Sound’n’ Grace. Każdemu towarzyszył dobry nastrój. Był to czas pełen śmiechu, a przede wszystkim wyśmienitej rozrywki. Młodzi aktorzy sprawdzili się doskonale w tej roli.

Całość przygotowała Pani Prof. Justyna Malicka.

Zachęcamy do uczestnictwa w zajęciach teatralnych, gdyż są tego owocne efekty!

Premiera naszego spektaklu "Ach, te kobiety!" zapowiadała się obiecująco. I chociaż czas kurczowo nam się zmniejszał, nie odczuwałam żadnego stresu związanego z występem. W trakcie prób nie brakowało nam chwil pełnych śmiechu. Przygotowanie przedstawienia nie wiąże się przecież tylko z zobowiązaniem przyjścia na próbę i wypowiedzenia swojej kwestii w sposób odpowiedni do sytuacji na scenie, ale także wiąże się z przyjemnościami. Co więcej, dzięki próbom do sztuki zintegrowałam się z pozostałą częścią naszej ekipy teatralnej, oraz poznałam nowe osoby, które dołączyły do naszego teatru.

W dniu premiery, kilka minut przed rozpoczęciem, dopadł mnie lekki stres. Zastanawiałam się "Czy nie pomylę swojej kwestii?", "A jeżeli o czymś zapomnę? Wejdę w nieodpowiedniej chwili?". Jak się okazało, moje przypuszczenia okazały się błędne. Spektakl wyszedł fantastycznie! Publiczność zaśmiewała się do łez, a także śpiewała i klaskała razem z nami na końcowej piosence. Poczułam wtedy ogromną radość, że kolejna szuka podobała się naszym kolegom ze szkoły i w tym momencie wiedziałam, że nasze następne inscenizacje wyjdą tak samo zjawiskowo, jak poprzednie.

W dniu 15 lutego 2017 roku w naszej szkole miała premiera spektaklu pt. „Dziady” cz. II w wykonaniu Teatru 19.99. Występ miał miejsce podczas kolejnej edycji Tygodnia Kultury. Prace nad spektaklem trwały od października pod okiem mgr Justyny Malickiej.

Jak to wydarzenie zapamiętali uczestnicy i widownia? Oto kilka refleksji na ten temat:

Spektakl dał, osobom w nim grającym, możliwość rozwijania swoich talentów aktorskich i zainteresowań. Był też nowym doświadczeniem. Dla widzów przestawienie było ciekawą formą zapoznania z utworem, ale także możliwością sprawdzenia jak współczesna młodzież rozumie przekaz i przekłada go na spektakl. Uważam, że występ był czymś nowym, innym a zarazem bardzo ciekawym, toteż sądzę, że powinno być ich jak najwięcej w naszej szkole. - Natalia Skrzypczyk, kl. 1e

Aby dojść do swego rodzaju doskonałości w jakiejś dziedzinie, potrzeba wielu godzin poświęconych na szlifowanie swoich umiejętności. Na naszej drodze do tego celu powinniśmy się sprawdzać, zmierzać z różnymi zadaniami, które pokażą, czy robimy postępy i czy idziemy w dobrym kierunku. Taką możliwość dają niewątpliwie warsztaty.

22 marca przekroczyliśmy już po raz drugi progi Warszawskiej Szkoły Filmowej. Tym razem na warsztat wzięliśmy film dokumentalny. Na początku nie do końca byliśmy przekonani, co do tego gatunku, ale nasze podejście zmieniło się, kiedy po słowie wstępu Olafa Tryzny, przeszliśmy do praktyki. Podzieliliśmy się na 10-cioosobowe ekipy filmowe (przodownikami pracy w jednej z nich byli unici – Michalina – reżyser, Agnieszka – operator i Filip – montażysta). Zadaniem obu zespołów było stworzenie kilkuminutowego dokumentu o szczęściu. Temat z pozoru łatwy, prosty i przyjemny, ale tak naprawdę bardzo złożony. Prawie każdy znalazł się po drugiej stronie kamery – doświadczenie to o tyle było ważne, aby zrozumieć, co czuje rozmówca, kiedy go nagrywamy. W blasku reflektorów i ze świadomością, że wszystko, co mówimy i robimy jest dokładnie rejestrowane, wzmaga stres i największy chojrak potrafi przestraszyć się tych kilku sprzętów. Trzeba przyznać, że nasi rozmówcy otworzyli się, pomimo tego, że znaliśmy się raptem kilka godzin. Po kilku godzinach spędzonych w studiu, przeszliśmy do montażowni. A montaż do najprzyjemniejszych zadań nie należy…

Dokument historyczny to gatunek, z którym zmierzyli się Unici w ramach Retroperspektywy w dniach 5-6 marca. Dwójka zapalonych filmowców (Agnieszka Bąk i Piotr Kamiński) brała udział w warsztatach, których efektem miał być film o Żołnierzach Wyklętych. To dwudniowe spotkanie rozpoczęło się w jednej z auli Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, projekcją filmu dokumentalnego. Potem przeszliśmy do hotelu Merkury, gdzie rozpoczęliśmy pracę. Na początku obejrzeliśmy kilka przykładowych dokumentów, aby wiedzieć, czym pachnie ten gatunek. Nie ma co się rozwlekać nad teorią, dlatego szybko przeszliśmy do działania i przygotowywaliśmy studio (ustawienie światła etc.)na przyjęcie gości – rodzeństwa Żołnierzy Wyklętych z Piask. To doświadczenie było o tyle trudne, że naszymi rozmówcami byli starsi ludzie. Pomimo przygotowanych wcześniej pytań, rozmowa poszła w dość nieoczekiwanym kierunku. Parokrotnie osoby prowadzące wywiad próbowały wrócić na właściwe tory konwersacji, jednak bezskutecznie. Wymagało to od ekipy skupienia i spontanicznego działania – m.in. innego ustawienia kamer, kręcenia rozmówców w tym samym czasie w innych miejscach sali. Inną sprawą było to, że nasi goście byli bardzo rozmowni (mieli przecież do opowiedzenia kilkadziesiąt wiosen z życia), co wiązało się z długim czasem nagrywania i w końcu ze zmęczeniem. Jednak z czystym sercem możemy przyznać, że te warsztaty wniosły do naszego życia nowe doświadczenie związane z dokumentem i pracą ze starszymi osobami. Ważne było to, że poznaliśmy ludzi o podobnych zainteresowaniach, z którymi w przyszłości będziemy mogli rozpocząć owocną filmową współpracę.